Deze maar weer snel vergeten……!

Want ik heb betere jaren gekend als 2013. Teveel ups en downs dit keer. Teveel teleurstellingen en verdriet. Teleurstellingen, omdat je ook als je de vijftig bent gepasseerd, je nog steeds kan verbazen over het gehalte aan disloyaliteit bij mensen in je omgeving of het ontbreken van vertrouwen als gevolg van lulverhalen gebaseerd op aannames. Verdriet omdat ik dit jaar afscheid heb moeten nemen van mijn moeder. Begin van het jaar leek ze nog zo sterk, maar ineens ging het kaarsje uit. Weliswaar is 89 jaar een gezegende leeftijd, maar toch….! Natuurlijk waren er ook wel enige lichtpuntjes te ontwaren, maar die wogen niet op tegen de negatieve dingen. Vandaar dat 2013 een jaar is om snel te vergeten en weer vooruit te gaan kijken. Dat ga ik morgen al doen, want soms is zo'n slecht jaar ook verhelderend als het gaat om het maken van keuzes in de toekomst. Op basis van de ervaringen van dit jaar heb ik voor mijzelf daarom al een heldere lange termijn visie bepaald die menigeen de komende jaren wel zal doen verbazen. Maar goed. Ik heb in het verleden wel meer dingen gedaan waarvan mensen met korte termijn denken pas jaren later door hadden waarom ik dat deed, dus dat is niet nieuws voor mij.  Voor nu sluiten we dit jaar gauw af en wens ik iedereen die hier wel eens komt neuzen op de weblog, een gezond en voorspoedig 2014 toe. Met de belofte dat ik volgend jaar ook wat vaker zal bloggen dan dat ik dat dit jaar heb gedaan. Proost en veel plezier bij de jaarwisseling.

Dag Moedertje……

Dat dacht ik vaak als ik het laatste jaar afscheid nam als ik bij je op bezoek was geweest. Want je was van moeder een moedertje geworden. Klein, teer, vaak voorover gebogen in je rolstoel aan tafel met je puzzelboekje voor je en de TV voluit omdat je gehoor je in de steek had gelaten. Heel anders als de forse vrouw die je vroeger was in mijn herinneringen. Aanwezig toen, letterlijk en figuurlijk. De tand des tijd had ook jou te pakken gekregen.

In de laatste tien jaar heb je heel wat meegemaakt. Na de dood van Pa voelde je voor het eerst de eenzaamheid van het alleen zijn. Iets waar je slecht tegen kon, want je bent altijd een mensenmens geweest. Je wilde altijd iemand om je heen. En dan kom je in de achtbaan aan het einde van je leven. Een leven die gezinnen zich tegenwoordig niet meer kunnen voorstellen. Zes kinderen in huis, de zorg voor je moeder en altijd schrapen. Het waren niet de gemakkelijkste jaren, maar je hebt er het beste van gemaakt. Natuurlijk kijken wij er allemaal verschillend tegenaan ieder vanuit zijn eigen perceptie, de een wat genuanceerder dan de ander. Maar je hebt je er steeds doorheen geslagen en wij de kinderen zijn alle zes goed terechtgekomen.

Dat je steeds afhankelijker werd van anderen, was ook niet altijd gemakkelijk voor je. Zelfstandig als je was in je eigen keuzes, zo werden het meer en meer keuzes die voor je werden gemaakt. Toch waren daar ook momenten van vreugde en bijzondere gebeurtenissen. Zoals die keer zo’n drie jaar geleden dat de lift in De Backerhof kapot was en jij me in paniek vanuit de kantine belde dat je niet wist hoe je in je woning op de tweede verdieping moest komen. Ik heb je toen twee etages de trap opgedragen, iets wat je doodeng vond, maar waarbij je toch vertrouwde op mij dat ik je niet zou laten vallen. En dat heb ik ook letterlijk en figuurlijk niet gedaan de laatste jaren. Ook al was het niet altijd makkelijk. Trots en groos was je op het krantenartikel in Het hele Westland van afgelopen september. Waar je met een grote foto zelf je verhaal mocht doen en waarna je door velen daarover bent aangesproken. Je kon er zichtbaar van genieten.

Maar vanaf mei van dit jaar zag ik het voor het eerst. Je was in de laatste fase van je leven aangekomen. Met een bijna dodelijke suikerspiegel in je bloed werd je voor de eerste keer met spoed naar het ziekenhuis gereden. Daarna volgde nog vele bezoeken aan de wondpolie en ging je de laatste maanden ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Zeker in die laatste maanden heb je alles gelaten over je heen laten komen. Alle onderzoeken, de pijn van het dagelijks bloedprikken, de laatste drie weken waarin je het gezelschap van de medebewoners van de Terwebloem moest missen. Je had twee weken geleden nog weer een operatie doorstaan. Maar als mensenmens was de laatste week eenzaam. Twee dagen in quarantaine en bijna geen bezoek. Maar toch geen onvertogen woord. We hadden ons deze week heel anders voorgesteld. Afgelopen zondagmiddag zagen we dat je wel heel moe was maar je was ook opgewekt en de vooruitzichten waren goed. Je zou weer naar huis mogen volgens de medici. Maar het lot besliste anders, je lichaam was klaar. Zondagavond jl. om tien uur ging het mis.

Je gaf het zelf al aan tegen de zuster die je nog gerust wilde stellen in de laatste minuten van je leven.

“ Ik ga dood” zei je tegen de zuster en toen ben je zomaar ingeslapen, stil en discreet, alsof je niemand wilde storen.

Dag moedertje. Doe pa de groeten van ons en rust samen zacht.

(uitgesproken bij de uitvaartdienst van Gerda Witkamp-Slieker)

Lange vingers !

Zo, het zomerreces heeft wel een beetje lang geduurd hier, maar we zijn er weer bij.

In een paar maandjes tijd is er echter wel weer mega veel gebeurd. Los van alle privé beslommeringen, blijft de aandacht toch getrokken door de waanzinnige gebeurtenissen in politiek Den Haag. Na alle commotie een klein jaar geleden toen de destructieve vormen van het tweede kabinet Rutte zichtbaar werden in het coalitieakkoord met de bijzondere naam “Bruggen bouwen”, is de hoeveelheid kritiek alleen maar toegenomen. Niet alleen vanwege het schaterlachen van Mark of de seksuele escapades van Diederik met zijn persvoorlichter. Nee, de kritiek is vooral inhoudelijk omdat het hele land naar de donder geholpen wordt. De reden daarvoor is dat politieke Den Haag nog verder de kaasstolp heeft dichtgetrokken en nu als ware het een financiële junkie nog meer financiële dope nodig heeft. Dat je daarmee je lichaam sloopt en uiteindelijk sterft, is niet in beeld bij de heren van deze coalitie. Sterker nog, afgelopen week werd er zelfs hulp bijgehaald in de vorm van politiek nietsnut Pechthold, immer machtzoekende Slob en slaafse vd Staay. Het akkoord wat er daarbij uitrolde was er een van een suikerpatiënt die getrakteerd wordt op lange vingers. Nog meer belastingverhogingen, blijvende uitgaven op rariteiten en vooral het korps van rijksambtenaren in stand houden. Gooi daarbij nog eens de positivo campagne van de staatstelevisie (NOS VARA) tegenaan en je snapt dat er geen weg terug is. Opvallend is dat de tweede kamer in de huidige vorm een apparaat is geworden dat de onbestuurbaarheid van Nederland aan toont. Vandaar dat er nu zogenaamde samenwerking wordt gezocht met fracties waarvan dan weer de collega’s in de eerste kamer moeten worden bewerkt. En zo verschuift het politieke zwaartepunt zich van de direct gekozen volksvertegenwoordiging naar de indirect gekozen senaat waarvan men eerst wilde dat die zou verdwijnen, maar nu toch wel handig van pas komt. Dat daarmee duidelijk wordt dat de landelijke politiek iedere geloofwaardigheid verliest, dondert de heren niet. Eenmaal geroken aan de macht en het geld vertonen de Kamerfracties exact hetzelfde gedrag als juist die volk uitbuitende regimes waar men normaal altijd het vingertje naar heft. De uitwerking van al dat gestuntel is duidelijk. Na in de kopgroep gezeten te hebben in de wereld, is ons land zich aan het transformeren naar het Zimbabwe aan de Noordzee op financieel en economisch gebied. Veel mensen zien dat wel, maar zijn nog niet in staat daartegen wat te doen. Dus we nemen nog een lange vinger bij de thee en wachten helaas af.

Komkommertijd en andere narigheid in de media

Ieder jaar hetzelfde liedje. Ronde de vakantietijd spreken we over de zogenaamde “Komkommertijd” als het gaat over de media. Op tv wordt alle bagger die je eerst ook al niet wilde zien eindeloos herhaald en de schrijvende pers komt met zogenaamde bijzondere onderwerpen waarvan je afvraagt wat wij als lezers daar nu mee moeten. Over het zoveelste nieuwe vriendje van Gordon, of dat de haren van Beyonce in de ventilator zijn gewaaid. Nog gekker: Lady Ga Ga die van alles meemaakt wat vooral niets met zingen te maken heeft (waarom heet dat mens niet Lady Go Go?) maar ook bijvoorbeeld dat een koe een of andere provinciale weg heeft overgestoken. Allemaal plots zaken die op de voorpagina’s terecht komen terwijl je jezelf afvraagt of de wereld soms in de zomermaanden stil staat. Volgens mij is dat niet zo. Om je heen zie en hoor je tenminste genoeg serieuze zaken die nieuwswaardig zouden zijn. Maar wat echt opvalt is dat ik zo zoetjes aan het verschil tussen de komkommertijd en de gewone periode niet meer zo kan zien. Recent werd duidelijk dat door bezuinigen het vak van journalist zo’n beetje aan het verdwijnen is. Redacties moeten zich steeds meer behelpen met stagelopers of goedbedoelde amateurs en dat zie je dan weer terug in de diverse stukjes. Een ander fenomeen wat daarmee verband houdt is het steeds dunner worden van de kranten, maar ook de snelheid waarmee social media werkt. Vaak is het nieuws al een paar keer de wereld rond voordat een krant het één of twee dagen later pas publiceert. Dat beschouwend weet ik niet wat nou beter is, want met de steeds oplopende snelheid van het nieuws ontstaat er wel een onrustig beeld. Bij de eerste de beste sirene die gehoord wordt zie je iedereen zijn smartphone pakken om via twitter gelijk te checken waar er wat gebeurd is. Niet alleen irritant maar inderdaad ook onrustig. Terwijl je vroeger rustig afwachtte is er nu geen tijd te verliezen. En met die snelheid is de vraag naar grote hoeveelheden nieuws voor al die hongerige hersencelletjes verklaard. Vandaar dat er veel nieuws gemaakt moet worden door al die uitgeholde redacties en dan kom je al gauw op de kleur van de onderbroek van Willeke Alberti of dat Sabia het nieuwe vrinedinnetje van Rafael zonder BH rondloopt. Lekker boeiend allemaal. Met deze zomermaanden hou ik het daarom maar gewoon bij de echte komkommers. Gewoon lekker fris op een bordje met een dressing erbij. En de krant? Die gebruik ik om de schillen in te doen voor ik ze in de bak gooi.

Het vliegwieleffect!

Kenmerkend voor een vliegwiel. Eenmaal op gang gebracht, duurt het lang voordat het tot stilstand komt. Veel gebruikers van een vliegwiel weten hoe het werkt. Als je dat gebruikt met een “vicieuze cirkel effect”, kan het zelfs redelijk desastreus uitpakken. Eigenlijk is dat de situatie waarin de Nederlandse economie op dit moment verkeerd. Door een reeks aan verkeerde instrumenten te gebruiken, zoals Btw-verhoging gecombineerd met lastenverzwaringen (geloof dat politiek Den Haag dat consequent bezuinigen noemt), zet je een soort van vliegwiel in werking waardoor je als effect minder inkomsten als staat genereert. De staat vervolgens ziet de inkomsten slinken en gaat in paniek nog meer lastenverzwaringen toepassen. Ziedaar het “vicieuze cirkel effect”. Denk dat als je het zo in een notendop beschouwd dat iedere eerstejaars leerling in het voortgezet onderwijs dat begrijpt. Waarom de hooggeleerde dames en heren in Den Haag dat niet begrijpen (of niet willen begrijpen) is een compleet raadsel. Vele gezinnen staan al met de rug tegen de muur vanwege de mondiale financiële crisis en dan zegt onze premier doodleuk dat je meer moet gaan besteden. Terwijl je inmiddels niks meer hebt om te besteden. Dat is kennelijk het nieuwe Nederlandse Liberalisme. Net doen of je het zakelijk goed meent en vervolgens een puinhoop creëren die zijn weerga niet kent. Ieder gezin zet de tering naar de nering. Er wordt ingezet op behoud van basale bestedingen zoals voedsel, gas, licht en water, maar vakanties, een nieuwe auto of een extra hebbedingetje is er niet meer bij. Je zou verwachten dat een regering in financiële nood hetzelfde gedrag gaat vertonen, maar niets is minder waar. Met name de zogenaamde liberale bewindslieden van de VVD zetten in op nog meer onzin. De ontwikkelingshulp (bloedgeld aan corrupte regimes in ontwikkelingslanden voor wapens) blijft ongewijzigd hoog. Minister kamp is van tegenstander van windenergie in 2010, tot voorman benoemt van de subsidielobby voor een handjevol milieucriminelen en gaat onverdroten door met spenderen van miljarden belastingeuro’s. De pensioenpotten (hebben u en ik gewoon voor gewerkt) zijn inzet van kwijlende ambtenaren die daarmee de tekorten denken te verkleinen en staatssecretaris Weekers gaat onverdroten voort met het uitkleden van de verzorgingsstaat door bejaardentehuizen achterna te zitten en ouderen op straat te doen belanden. Dat allemaal door het in gang zetten van een vliegwiel door nono’s die nu even niet weten hoe dat ding snel te stoppen. Verbazing over de protesten in Turkije en Brazilië? Even geduld en u zult over een tijdje zelf begrijpen waarom die mensen niet anders konden dan protesteren tegen regeringen die er niet voor het volk zitten. Dat gaan wij hier ook nog meemaken.

Heen en weer geslingerd!

Of je in een achtbaan in een pretpark zit. Wat ik bedoel is de uitersten aan nieuws tegenwoordig. Maakt eigenlijk niet uit welke krant of actualiteitenrubriek je ziet, het is van het ene uiterste in het andere. Variërend van de oorlog in Syrië, tot de zoveelste quote van Gordon. Ook als je kijkt naar de plaatsing van nieuws, zie je dat het kriskras door elkaar loopt. Het afhakken van het hoofd van een Engelse soldaat pal naast het nieuws dat Byoncé toch net weer niet zwanger is. Bizar eigenlijk als je bedenkt dat nieuws zo’n veertig jaar geleden vooral serieus was. Voor roddels en achterklap had je weekbladen Privé en Story en voor het echte werk had je de krant. Dat is niet meer, mede omdat een deel van de (vooral jeugdige) lezers het geen ene malle moer kan schelen wat er in de rest van de wereld gebeurt, zolang maar duidelijk is dat de favoriete artiest afgelopen nacht weer goed geslapen heeft. Enerzijds heb je dus de hele wereld in alle facetten aan nieuws beschikbaar en anderzijds zie je dat een deel vooral bezig is met social media in plaats met zware financiële economische kost. Kortom, het kan alle kanten op met het nieuws. En omdat nieuws ook zo snel en vluchtig is, moet er ook een hoop geproduceerd worden door de redacties. Die hijgerigheid heeft natuurlijk ook geleid tot de schandalen zoals we ze kennen van News of the World in Engeland, maar heeft ook zijn effect in de rest van de wereld. Het wordt lastig voor de gemiddelde lezer om goed te kunnen filteren wat nu echt nieuws is of opgeblazen nieuws. Oh ja, en vergeet ook de pushberichten niet op de smartphones. Nieuwsapps van Nu.nl en RTL vallen je meerdere keren per dag lastig. Bijvoorbeeld dat Toine van Peperstraten weg gaat bij de NOS (wie…?), tot de trouwjurk van de Zweedse prinses die deze week trouwt. Soms is het voor de rust in je hoofd beter af en toe eens een dag gewoon geen nieuws toe te laten. Niet op je smartphone, je brievenbus of e-mail of op tv. Probeer het maar eens en ervaar de oase van rustigheid.

Elf jaar geleden al wel klaar mee !

Want het is deze week wel allemaal positief die terugblik op het Koninginneschap van Beatrix, maar veel daarvan is geïndoctrineerde blijdschap. Ik kan me herinneren dat je als kind alleen maar blijde boodschappen over de Koningin te horen kreeg. Natuurlijk was er ook veel om als kind blij over te zijn. Je kreeg een dag vrij van school als 30 april in de week viel en er waren veel leuke spellen op de sportparken en natuurlijk de vrijmarkt in de steden. Kortom, een blijde boodschap in een geweldige vorm verpakt. De EO kan er alleen maar jaloers op zijn. Maar staatshoofd zijn vergt meer dan alleen maar wuiven op Koninginnedag en vriendelijk lachen onder het koekhappen. Hoewel we een parlementaire democratie zijn heeft de kroon nog wel een functie in het geheel. Dat daar dus vaak politiek en bestuurlijk inzicht bij komt kijken, is niet meer dan logisch. Ook moet het staatshoofd in staat zijn vanuit die functie onafhankelijk en objectief te handelen. Het Koningshuis beschouwend, heeft Beatrix daar volledig gefaald. Haar moeder Juliana was een vorst vanuit de naïviteit, iets waarvan haar man uiteraard handig gebruik maakte. U kent de schandalen van corruptie, veelwijverij en buitenechtelijke kinderen. Maar je kon Juliana geen politiek stempel opdrukken. Iedereen voelde zich wel op één of andere manier vertegenwoordigd. Hoe anders zou dat gaan bij Beatrix. Zij was niet van het volk maar stond ver boven het volk op een negatieve wijze. Stijf, protocollair, formeel, kortom vervelend. Van een afstand was dat de eerste twintig jaar van haar regeerperiode wel voelbaar, maar nog niet echt zichtbaar. Dat veranderde in de woelige jaren 2001 en 2002. Na de aanslag op de Twintowers werd ook Nederland wakker. In de jaren negentig had VVD-er Bolkenstein wel een voorzichtige poging gedaan de multiculturele bende in ons land aan de kaak te stellen, maar na zijn vaandelvlucht naar Europa in 1998, duurde het tot die beruchte aanslag in New-York voordat de politiek weer bereid was de feiten onder ogen te zien. Feiten die Beatrix onwelgevallig waren en godbetert het, duidelijk verwoord werden door een kale homofiele professor uit Rotterdam die ook nog eens niet zoveel met de monarchie had. Die onwelgevalligheid kwam pas goed aan het daglicht nadat Pim Fortuyn werd vermoord op 6 mei 2002. Natuurlijk zijn er meer Nederlanders die de laffe politieke moord toejuichte. Maar de reactie van Beatrix op de tweede politieke moord in Nederland, was ronduit stuitend. Ze hield namelijk de kaken stijf op elkaar en in de wandelgangen van politiek Den Haag hoor je nu nog de geruchten dat Beatrix hoogstpersoonlijk de passage over de moord dat jaar uit de troonrede liet schrappen. Weg objectiviteit, weg onafhankelijkheid. Beatrix had partij gekozen. Iets wat ze in 2006 nog een keer zou doen. Na de moord op Theo van Gogh bezocht ze een Islamitisch theehuis, het zoontje en de familie van Van Gogh compleet negerend. Neem daar nog eens de uitgesproken pro-multiculti kersttoespraken bij en je hebt het beeld van een vorst die slechts sympathiseert met een deel van het volk. Ik was er dus elf jaar geleden al wel klaar mee en ben er eigenlijk naar deze abdicatie toe alleen maar in gesterkt dat zij in ieder geval niet mijn koningin was. Ik heb de hoop dat Willem-Alexander beter in de samenleving staat en oog heeft voor alle lagen en stromingen. Hij krijgt van mij het voordeel van de twijfel omdat wat ik tot nu toe heb gezien een stuk beter oogt dan de stijl van zijn moeder. Laten we het er maar op houden dat hij meer genen van zijn vader heeft geërfd dan van Beatrix. We gaan het allemaal volgende komende jaren.

Update !

Knettergek wordt je ervan soms. Of het nu op je PC, Lap-top, tablet of smartphone is, je wordt wekelijks, zo niet dagelijks, lastig gevallen met zogenaamde “ updates”. Alsof er om de week iets wezenlijk moet veranderen aan een applicatie oftewel een “app” of aan je besturingssysteem. Hinderlijk ook dat de programmeurs je soms ook geen keus laten. Je wordt min of meer gedwongen de update ter stond uit te voeren onder dreiging van het grootste onheil voor je systeem. Meermalen moet je het systeem dan ook nog eens opnieuw opstarten. Lekker als je midden in een presentatie zit of veel programma’s open hebt staan vanwege je werk. Neem dan ook de updates van je virusscanner en je firewall er bij en als je niet oppast ben je 20% van je tijd kwijt aan dit soort ongein. Alsof je dagelijks met je auto langs de garage moet om iedere keer weer opnieuw een ander knopje te laten monteren of een boutje te vervangen. Dan was de digitale wereld een jaar of 15 geleden toch een stuk simpeler en aangenamer. Goed, je kon niet zoveel dingen als nu, maar als je één keer in het jaar of om het jaar een nieuw besturingssysteem had, was het veel. Kortom, stop er een keer mee met al die updates, patches en ander shit en laat ons gewoon doorwerken of hobbyen met onze digitale speeltjes zonder ons steeds lastig te vallen op die momenten waarop het absoluut niet uit komt.

Op verzoek: Blog Interbellum mei 2012

Ik ben er de laatste tijd een paar keer aan herinnerd. Ik bedoel de blog die ik in mei 2012 schreef over de situatie in europa op financieel en maatschappelijke gebied. Daarom herhaal ik hem nog een keer hier op de nieuwe omgeving, want volgens mij is de tekst van een klein jaar geleden nog gruwelijk actueel:

12 mei 2012
Een nieuw Interbellum!

Lastig woord wat niet meer betekent dan de tijd “tussen oorlogen” in. In 1945 eindigde de tweede wereldoorlog die een vernietigende uitkomst heeft gehad op de verhoudingen in de wereld, maar vooral in Europa. Begonnen vanuit de eeuwige strijd tussen Duitsland en Frankrijk, maar vooral aangewakkerd door diepe economische crisis en Babylonische interpretaties van hoe daar uit komen. Ziedaar de opkomende vergelijking met de huidige tijd. Europa is niet meer in opbouw, zoals na de oorlog het geval was. Na de tachtiger jaren was het eigenlijk alleen nog maar uitbouwen van de verworven rijkdom en vrijheid. Veel staten in Europa werden met het economisch succes verblind in een euforie dat alles mogelijk was, zolang je maar samenwerkte. Eén gebied, één munt en één doel. Dat zou moeten leiden naar nog meer welvaart en betere omstandigheden. Idyllisch, blijkt nu. Want Europa is helemaal niet opgebouwd uit één volk met dezelfde belangen en doelstellingen. Europa is ook niet één gebied waar we dezelfde taal spreken, laat staan begrijpen wat we nu tegen elkaar zeggen. Er is vaak gewezen naar Amerika als voorbeeld. Maar ja, daar sprak iedereen Engels en had men de moeite genomen lering te trekken uit de burgeroorlog. Dat gaat niet op voor Europa. Als je één munt nastreeft met één centrale bank en eenduidige begrotingsregels, dan is het enige wat rest dat iedereen zich aan die regels houdt. Dat is dus al jaren niet zo. Daar waar men het wel deed, moet men nu bloeden voor die landen die het nu juist niet deden. Met als gevolg een nu steeds dieper wordende economische crisis die zijn weerslag begint te krijgen in de laagste regionen, namelijk de gezinnen, in Europa. Mensen gaan, door uit blinde paniek besloten bezuinigingen van regeringen, grote stappen terug zetten. Groepen die het altijd goed hadden omdat ze simpelweg door hard te werken konden terugvallen op financiële zekerheid, raken die nu in rap tempo kwijt. Het gevolg hiervan is dat deze groepen in steeds meer landen van Europa onzeker worden en gaan muiten. Dat zal eerst gebeuren via verkiezingen met verbazende uitslagen zoals in Griekenland en Frankrijk. Als er dan niets verbeterd zal daarna het daarna op steeds grotere schaal tussen landen gaan wringen. De Europese unie komt op losse schroeven, de muntunie verdwijnt. De verschillen tussen opvattingen worden groter en uiteindelijk zullen bevolkingsgroepen financieel en economisch dermate met de rug tegen de muur staan dat er nog maar één optie rest: Het grijpen naar de wapens ! Ja, een zwartgallig scenario, ik weet het. En natuurlijk hoop ik dat met de lessen uit het vorige interbellum men voldoende schrik heeft om niet dezelfde fouten te maken als een kleine tachtig jaar geleden. Maar de signalen zijn niet optimistisch, zelfs in Nederland niet waar door het zogenaamde Lenteakkoord (hoe kan je überhaupt zo’n naam verzinnen) van de Kunduzcoalitie, de werkenden keihard zullen worden gepakt om de dure speeltjes van met hun hoofd in de wolken lopende politici en NGO’s te blijven financieren. Ook voor Nederland zal 12 september a.s. gelden als een lakmoesproef als de mensen in de straat eenmaal doorhebben dat hun zekerheden worden weggeslagen. Kortom, het worden spannende jaren in Europa. Geniet nog van vakanties in die mooie Europese landen zolang het nog kan. Want als de vlam weer in de pan slaat, is het gelijk afgelopen met de eenheid en vrijheid van Europa. Dan zal ook duidelijk zijn of we nu in een tweede interbellum leven.

Een maand te laat.

Want gek gezegd kun je, als tenminste de deelnemers even goed beschouwd die voor de camera verschenen, het “Boekenbal” gewoon als vierde avond achter het Boerenbal plakken rond de carnavalstijd. Gisteren zag ik op TV een kort item over het samenzijn van de zichzelf “Nederlandse Intellectuelen” noemende schrijvers tijdens het Boekenbal. Men had zich in Nijmegen verzameld om hautain neer te kijken op het klootjesvolk dat toch niet zou begrijpen waar al die mooie literatuur over zou gaan. Immers, een topboek is niet per definitie een boek met hoge oplagecijfers, maar een verdiepend verhaal met allerlei psychologische lijnen en ondoorgrondelijke boodschappen. Sommige van die schrijvers nemen daarop ook een bepaalde lichaamshouding aan. Mulisch vroeger met zijn pijp in de mondhoek en strak in het pak, Marjan Berk met een kapsel die verraadde dat ze zich vanavond per bezemsteel had verplaatst en Heleen van Rooyen met een bijzondere jurk waaruit je zou moeten opmaken hoe geil ze vanavond weer zou zijn. Kortom, een bijzonder clubje die tijdens carnaval nog niet eens zo uit de toon zou vallen. Het zij ze gegund om één keer per jaar los te gaan met elkaar en dan semi geïnteresseerd in alle afgunst en zeer ongemeend te vertellen aan collega-schrijvers wat een goed boek hij of zij nou weer geschreven had. Sommigen nemen het niet al te serieus, maar enkele schrijvers vinden zich heel belangrijk. Het is allemaal vermaak moet je maar denken. Eens in de zoveel jaar is er dan weer rumoer als er plots een witte raaf doorheen vliegt. Een paar jaar geleden was dat bijvoorbeeld met Sonja Bakker het geval. Die verpulverde alle verkooprecords met haar afslankboeken en heel schrijvend en uitgevend Nederland (behalve dan de uitgever Sonja haar boek) spraken er schande van. Ja, zo’n boek zou je eigenlijk helemaal niet in de top 10 mogen noemen, was de gedachte. Vandaar dat ik gisteren dacht of men dit jaar weer zo zou gaan reageren, maar dan over het verkoopsucces van het boek “Gijp”. Je weet wel, van één van de snotneuzen die ook al het even elitaire Televizierringetje wegkaapte in 2011. Ik hoor ook opvallend weinig over Herman Koch, een van de clowns van Jiskefet, die internationaal op dit moment gewoon aan de top zit. Nee, het moet niet gekker worden. Tegenwoordig loopt iedereen maar binnen met een gek boek zonder die zware inhoud. Ik kijk er geamuseerd naar met de gedachte dat het carnavalesk is en dus een maand te laat georganiseerd.

Kwaliteit is niet vanzelfsprekend.

Ook niet als je spullen koopt van een heel groot concern waar je bijvoorbeeld wel kwaliteit van zou mogen verwachten. Je kent dat wel. De berichten over de problemen bij Apple over falende apparaatjes en slavenarbeid in China. Maar ook miljardenbusiness is geen garantie dat je alles in de knuisten heb. Neem nou Microsoft. Die kwamen voor de zoveelste keer met een andere versie van bestaande besturingssoftware, Windows 8, en lopen gewoon tegen problemen op. De nu gelanceerde versie wordt door Samsung bijvoorbeeld omschreven als slechter dan Windows Vista en ondertussen maakt Android een opmars door, door zelfs al op smart-tv en mediaboxen te draaien. Marketing en kwaliteit zijn zaken die elkaar in evenwicht moeten houden. Superioriteitsgevoelens zijn dan misplaatst. Daarbij komt dat kwaliteit niet alleen in de technische uitvoering zit, maar minstens zo belangrijk is in de gebruiks- en gevoelswaarde. Klantentevredenheid, om maar iets te noemen. Philips maakt die fout in de 80-er jaren ook door te denken dat de kwaliteit de boventoon zou voeren boven gebruiksvriendelijkheid. Maar klanten laten zich niet foppen. Het V2000 videosysteem was weliswaar technologisch superieur aan VHS en Betamax, maar die Japanners voelde er niets voor om in tegenstelling tot hun Hollandse evenknie, de klanten moralistisch te vertellen wat ze wel of niet mochten bekijken. Gevolg was dat de hele porno-industrie zijn ei kwijt kon op VHS en V2000 na zes jaar zo goed als weg was gevaagd van de markt. Dat hadden die superslimme ingenieurs uit Eindhoven allemaal niet zo goed begrepen. Net als dat de slimme nerds van Microsoft niet zien dat de eindgebruikers niet iedere twee jaar een nieuw besturingsysteem willen zien die duurder is dan de vorige en slechter werkt. Niks geleerd van Nokia kennelijk. Zo zie je maar dat produceren of het leveren van bepaalde diensten, nog geen eenvoudige zaak is. Zeker als je mensen in je bedrijf hebt die moralistisch denken te weten wat goed is voor de klanten, zonder het aan de klanten zelf te vragen of door niet te reageren als klanten iets anders willen. Dat kwaliteit dus niet vanzelfsprekend is, geldt dus niet alleen voor je fysieke product, maar ook voor de personele en marketingtechnische kant.

Een halve eeuw !

Wie had dat gedacht in 1977, toen ik op 14 jarige leeftijd me compleet te pletter reed op de oude brommer van mijn zus boven op een auto. Gebroken rechter bovenbeen, linker knieschijf, vleeswond in het linkeronderbeen en met mijn kop in een gelaagde voorruit, waarbij een deel van het aangezicht rond mijn linkeroog was beschadigd en een pees doorgesneden. Het gebeurde op 6 juli van dat jaar, een mooie zwoele zomeravond op het terrein van Veiling-Noord in Poeldijk, waar we met vriendjes en oude brommers aan het scheuren waren. Een gebeurtenis die als een komeetinslag mijn baan in het leven veranderde. Ongevraagd dus maar met verstrekkende gevolgen. Ik denk wel eens wat er van mij geworden zou zijn als dat ongeval niet had plaatsgevonden. Wellicht een braaf jochie wat zijn LTS-opleiding metselen/betegelen had  afgerond en dan keurig het leven in zou rollen. Nu was het allemaal anders. Eerst twee weken balanceren op het randje van leven en dood. Daarna een lang revalidatieproces. Opstandigheid en woede in de zin van “waarom ik?”, die weer leidde tot een vroegtijdig vertrek van school, want onhandelbaar. Op 15 jarige leeftijd mijn eerste vaste baan in de tuinbouw bij mijn zwager en uiteraard afgekeurd voor militaire dienst omdat mijn benen niet helemaal goed uit de strijd waren gekomen. Nu terugkijkend op mijn verjaardag, denk ik dat alle pijn en moeite wel zin hebben gehad. Ik ben door het ongeluk veranderd van een rustig nieuwsgierig jochie in een strijdbaar mens met een meer dan gemiddeld rechtvaardigheidsgevoel. Dat heeft me gebracht tot wat ik nu ben en een aantal mensen hebben daar wel eens kennis mee gemaakt. In positieve of negatieve zin, maar altijd integer. In die zin kijk ik wel met tevredenheid terug op de 50 jaar die achter me ligt. De jaren hebben me al veel geleerd en ik bemerk dat ik nog dagelijks aan het leren ben. Door verassende en onverwachte zaken, maar ook door gedrag van mensen om je heen. Waarvan je bijvoorbeeld nooit gedacht had dat je daar steun aan zou kunnen hebben, of die je uiteindelijk absoluut niet steunen om onduidelijke redenen of uit angst (waarvoor?). Maar desalniettemin zorgt de leeftijd van 50 jaar er voor dat je weer een stuk genuanceerder naar die dingen kunt kijken. Voordeel blijft dat gekke geheugen van mij. Ik vergeet namelijk niks. Ik kan me vaak jaren en jaren later nog zeer helder herinneren hoe mensen zijn, hoe ik door die mensen bejegend ben en wat hun drijfveren zijn geweest en of ik daar positief of negatief over ben. Ook voor de komende jaren die ik nog mag hopen te maken, ben ik positief gestemd. Het mooie van ouder worden (waar ik vroeger wel tegen op zag) is dat je onafhankelijker wordt in je denken en doen. Althans. Ik ervaar dat zo. Ervaring, levenslessen, herinneringen. Het helpt je bij het relativeren bij de problemen van alle dag. Dat maakt het tot een mooi jubileum. Het jubileum van het leven die altijd gevierd wordt als je een halve eeuw er op het zitten. (P.S. die mosterd heb ik 35 jaar geleden al gevonden)

En wat is die eenheid dan?

Tenminste, ik hoor al zo lang ik mij kan herinneren dat er sprake zou zijn van één Europa. Maar volgens mij is dat toch echt een misvatting. Neem de laatste Eurotop van afgelopen week maar eens als voorbeeld. Een mooi staaltje van “ieder voor zich” en van Rompuy voor ons allen. Die laatste heeft overigens een heel ander Europa voor ogen. Eentje waar meer staatshoofden de afgelopen driehonderd jaar van droomden. Een centraal gezag met daarbij wat tandenloze staten die vooral niet al teveel in hebben te brengen. Zou zo maar het script kunnen zijn van één van de films uit de “Starwars saga”  Oh…….., wacht even. Die film is al gemaakt. (Episode II en III). Misschien dat van Rompuy zijn ideeën over een groot Europa dus uit één van zijn hobby’s heeft gehaald. Neemt niet weg dat we als Nederland gewoon weer de Sjaak zijn, financieel gezien. Zaterdag 9 februari jl. werd de loftromp nog gegeven aan onze zwakste premier ooit die zogenaamd een miljard euro aan korting had veiliggesteld. Maar vandaag wordt al voorzichtig duidelijk dat het toch weer een sigaar uit eigen doos is. Nadat Rutte in eigen land eerst zijn achterban op het gebied van de woningmarkt, ouderenzorg en pensioenen had belazerd, komt het er nu op neer dat via de Europese deal ook de Nederlandse boeren genaaid zijn. Dus die agrariërs die vol hoop bij de vorige verkiezingen overstapte van het CDA naar de VVD weten ook weer waar ze aan toe zijn. Tja en dan heb je nog de diepzinnige opmerking van Rutte’s partijgenote Smit-Kroes, die weer heel anders tegen de Europese begroting aan kijkt. Zij had namelijk gehoopt op 8 miljard extra voor ICT-zaken waarover ze Eurocommissaris is, maar kreeg slechts 1 miljard als speeltje. En dat soort grappen moet je natuurlijk niet met een valse bejaarde uithalen. Vilein gaf ze aan dat Europa niet aan politici over gelaten moet worden. Nogal een boude uitspraak, want ik ken nog een Oostenrijkse kunstschilder die dat ook vond zo’n 75 jaar geleden. Democratie is dus een vies woord in Brussel en de laatste tijd wordt steeds duidelijker wat de Europese commissie daar onder verstaat. In dat licht bezien is de reactie van de Engelsen, die de vorige eeuw ook redelijk alleen stond tegenover een grote tegenstander aan de andere kant van de plas, wel te begrijpen. De speech van premier Cameron, is op dat vlak goed verdedigbaar. Maar niet iedereen was in mineur. De Polen bijvoorbeeld hebben gisteravond de hele avond feest gevierd, terwijl carnaval normaal gesproken niet leeft in dat land. Niet zo gek natuurlijk als je net gehoord hebt dat ondanks het feit dat je de Euro weigert in te voeren, je toch tot 2020 zo’n slordige 106 miljard euro krijgt toegestopt van de Brusselse mastodonten. Verbazing daarom toen ik over die eenheid dacht die zo vaak wordt geroepen als Europa ter sprake komt. Net toen op het journaal bekend werd gemaakt dat Franse havens geblokkeerd worden om Nederlandse vissers te weren. Aan mijn oudere familieleden is het in ieder geval niet meer uit te leggen. Voor de opa en oma’s van mijn kinderen ben ik een plekje aan het zoeken in de tuin om die paar zuurverdiende spaarcentjes te begraven voordat Samson er met zijn tengels aan gaat zitten. Maar dat is weer een heel ander verhaal en daar zal ik later nog wel een blog aan wijden. Want het mag duidelijk zijn dat eenheid in Europa ver te zoeken is, maar dat we op dat vlak in ons eigen landje ook nog voor een uitdaging staan.

Een nieuw begin in een nieuwe omgeving !

Figuurlijk gesproken dan. Want helemaal opnieuw beginnen is het natuurlijk niet. Ooit begonnen na wat vragen of ik ook niet eens wat wilde vertellen via een blog bij weblog.nl, is het afgelopen jaar (2012) niet best geweest met het aantal blogs van mijn hand. Dat was maar deels te wijten aan gebrek aan inspiratie en drukte, maar vooral vanwege het feit dat de provider over ging naar een nieuwe systeem. Die overgang was wel zo ontzettend slecht geregeld, dat deelnemers een half jaar lang niets konden posten. Hele stukken waren verdwenen in de zogenaamde migratie naar de nieuwe software, foto's werden niet meegenomen en inloggen was iedere keer weer een drama. Twee weken geleden kwam er een bericht van weblog.nl dat de hele boel was overgedaan aan Wordpress.com en er weer een nieuwe migratie op stapel stond en toen was ik het zat. Ik had al vaker gezien dat "Blogger" van Google door steeds meer mensen gebruikt werd en dat deze omgeving als redelijk stabiel werd gezien, dus vandaar deze overstap. Gelukkig heb ik al mijn voorgaande blogs wel veiliggesteld en zal de oude website van weblog.nl nog wel even te zien blijven. Maar voor nieuwe berichten moeten jullie hier zijn. Kortom, binnenkort zal ik me weer laten lezen en kan iedereen die daar in geintereseerd is weer met enige regelmaat wat van mij verwachten.