woensdag 21 juni 2023

Transitie, maar niet op de populaire onderwerpen.’

Modewoord of containerbegrip. Iedereen en alles is tegenwoordig in “transitie”. Vrij vertaald betekent het: “Een transitie is een structurele verandering die het resultaat is van op elkaar inwerkende en elkaar versterkende ontwikkelingen op het gebied van bijvoorbeeld economie, cultuur, technologie, instituties, natuur, milieu, of verandering van aspecten van gender”.

Mooi, maar het woord wordt tegenwoordig voor veel meer dan gebruikt, waarbij het vooral de gewichtigheid is wat men graag wil aangeven. Het zal allemaal wel. Wat mij alleen echt zorgen baart, is dat ons land en kennelijk ook onze cultuur, in een heftige transitie is gekomen. Zelf ben ik van de generatie begin 60-er jaren vorige eeuw. Ik zat dus tijdens mijn jeugd en opmaat naar volwassenheid, midden in de zogenaamde ontzuiling en de opkomst van de liberale en vrije maatschappij. Daar was alles bespreekbaar, was het incasseringsverm
ogen en relativeringsvermogen groot. Was er sprake van echte satire (Koot & Bie bijvoorbeeld) en onversneden humor. Mocht je het beestje bij de naam noemen.

Helaas zie ik dat van dat internationaal als vrij en liberaal ogende landje aan de Noordzee, zo goed als niets meer over is. Zelfs het hoogste goed, de vrijheid van meningsuiting, staat tegenwoordig onder druk. Wie had dat gedacht. De volksaard staat ter discussie en tegenwoordig moeten we ons overal voor schamen en overal excuses voor aanbieden. Het zal mijn tijd wel duren kun je dan denken, maar zo eenvoudig is het niet. Ik zie door de onverdraagzaamheid, polarisatie, woke-ism de grachtengordel elite en de overwoekerende overheid, een groot probleem ontstaan. Een bekend gezegde “history repeats” zie ik opkomen. Ik denk daarbij aan het interbellum van de vorige eeuw (1918-1940) en zie parallellen met de huidige ontwikkelingen in Europa en ben er van overtuigd dat de transitie waarin we als natie zitten, geen goede afloop zal hebben.

dinsdag 19 april 2022

Het kriebelt weer !

 Na ruim twee jaar van relatieve rust, begint de behoefte om via mijn Blog weer wat wereldse beschouwingen te delen, steeds groter. Vandaar dat jullie binnenkort weer mee kunnen lezen als ik weer wat op het World Wide Web heb gekrabbeld. "Coming soon" dus..........................


maandag 29 april 2019

Want u heeft hulp nodig……………………..!


Sinds juni 2018 mag ik mij in mijn werk begeven op het pad als eindbaas van een internationaal reinigingsbedrijf actief in de natte infrastructuur. Een mooie functie met de moderne benaming CEO, of te wel Algemeen Directeur en bestuurder. Nou wil het geval dat ik die mooie functie mag vervullen bij een bedrijf waar ik al bijna 33 jaar werk, dus als ik zeg dat er wel enige ervaring is, dan is dat geen onzin. Een van de redenen waarom ik voor de functie gevraagd ben is onder andere ook omdat ik op het gebied van leidinggeven en organiseren een zogezegde positieve trackrecord heb met mooie resultaten. Dus van het een kwam het ander en samen met een fijne medebestuurder zijn we nu hard op weg dit mooie bedrijf in een volgende fase te brengen van positieve groei.
.
Het leuke aan zo’n functiewissel is dat het uiteindelijk breed bekend wordt. Niet alleen door mond op mond berichten, maar uiteraard ook omdat je functie zichtbaar is bij moderne media zoals Facebook, Instagram en LinkedIn. Dat geeft leuke complimenten en oprecht geïnteresseerde volgers. Maar er volgt na zo’n functiewijziging ook een ander fenomeen. Je bent namelijk zichtbaar voor mensen en bedrijven die in jou een potentiele nieuwe klant zien, of slachtoffer, afhankelijk van de intenties uiteraard. Dan begint het feest pas. Uitmondend in opdringerige e-mails, belverzoeken, afspraakverzoeken en ja hoor, aangeboden hulp. Want kennelijk heb je die plotseling nodig.
.
Op gebied van personeelszaken, communicatie, organisatie, inkoop en financieel beheer. Om wat voorbeelden te noemen. Of je dus plotsklaps gedegenereerd ben tot een of andere jojo die ook maar per ongeluk op die plek van Algemeen Directeur beland is omdat ze niemand anders konden vinden.
Jullie begrijpen het al, ik ben er fors cynisch van geworden. Al die zogenaamde hulp. Heb ik dan de wijsheid in pacht? Nee natuurlijk niet. Ook ik word graag op de juiste manier geadviseerd en klankbord graag met mensen waarvan ik vind dat ze best wel wat te melden hebben. Maar dus niet van al die zogenaamde ongevraagde hulpaanbieders die je achternazitten als een bedelaarsgilde op een Egyptische markt. Kortom, de meeste van die ongevraagde hulpaanbiedingen worden gelijk weg geklikt of belanden bij de papierrecycling. Vooral dat laatste dient dan in ieder geval nog een maatschappelijk doel.

zaterdag 3 november 2018

Hé, Witkamp……………!!!


……. pleur die troep in je eigen bak! Dat was wat ik te horen kreeg vanachter een keukenraam in mijn straat terwijl ik dacht netjes de stront van mijn hond Tommie opgeruimd te hebben in een plastic dichtgeknoopt zakje en in de dichtstbijzijnde vuilnisbak te gooien. Niet zomaar een willekeurige bak. Nee, een bak die achter de schuur van een woonhuis op het openbare deel van de straat staat. Daar staan er altijd wel een paar. U weet wel. Niet op het eigen erf, maar gewoon op de stoep. Verbaasd zei ik hardop dat ik alleen maar de straat schoon wilde houden, want ik heb nou eenmaal zelf een bloedhekel aan hondenstront die blijft liggen. Ja, die afvalbak hoorde bij het woonhuis, maar staat wel altijd op de openbare stoep. Dus de kans dat die beste man gedurende zijn werkweek van alles in die bak gegooid krijgt door langslopende mensen is nogal hoog. Grote vraag is dan ook vanwaar die toch redelijke uitbarsting naar mij toe over dat plastic zakje, waarvan er qua volume ongeveer drieduizend in zo’n grijze bak passen? 

Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat deze vriendelijke bewoner gewoon een pesthekel aan mij persoonlijk heeft. Om mijn kop, om mijn familie (het is tenslotte ook een echte Poelukker), of om mijn lokale politieke overtuigingen die ik zo nu en dan in de gemeenteraad mag ventileren? Zeg het maar. Ik heb die beste man overigens nog nooit in mijn leven gesproken, dat is ook niet verwonderlijk in zo’n lange straat, maar de non-verbale houding was mij wel duidelijk. Maar goed. Heb wel een beetje te doen met dit soort lui. Want wel die grijze bak gewoon langs de openbare weg zetten, (erfgrens begint namelijk bij de schuurmuur) en dan mouwen als iemand er wat in gooit. Als je dat irriteert, zet dat ding dan gewoon op je eigen erf, of zeg gewoon in mijn gezicht dat je mij een zakkenwasser vindt. Is dat ook maar duidelijk, toch? Het zakje heb ik voor deze keer maar wat verder gedragen naar mijn eigen bak. Waarbij vooraf maar aangegeven dat als een hondeneigenaar voor mijn deur de stront netjes met een zakje opraapt, hij dat gewoon bij mij in de bak mag gooien.

woensdag 29 augustus 2018

Stilte doorbroken !



Want het is inderdaad al ruim drie jaar geleden dat er iets van mij op dit medium is verschenen. Had ook te maken met de volgende fase in mijn leven. Na de burn-out in 2015 is er namelijk een stuk rust en beheersing gekomen in mijn kijk op het leven en de dagelijkse beslommeringen. Een soort van "restart" waarbij je de goede ervaringen uit het verleden mee neemt en de slechte energievretende persoonlijke reacties achter je laat. Vergt wel de nodige discipline, maar daar krijg je een stuk beter overzicht voor terug. Ik kijk met tevredenheid terug op die roerige periode en kan, samen met mijn directe omgeving vaststellen dat ik er sterker uit ben gekomen. Dat biedt perspectief voor de toekomst. Vandaar dat ik me weer regelmatig zal melden op dit medium met mijn kijk op de dingen die ik belangrijk genoeg vind om ze met andere die daar geïnteresseerd zijn te delen.
Wordt dus letterlijk vervolgd.

maandag 20 april 2015

Ontbrekend chauvinisme



Soms mag je best trots zijn op wat je hebt. Als het gaat om zaken die uniek zijn voor een land of om bepaalde zaken waarvan je mag vinden dat het best een prestatie is die je als land(je) bereikt. Natuurlijk schiet het wel eens door, zoals je bijvoorbeeld bij Fransen of Italianen ziet. Maar er zijn ook gevallen van misplaatste bescheidenheid. Dat gevoel krijg ik wel eens bij sommige sporten en dan vooral in samenhang met het bedrijfsleven. Opvallend vaak zie je dat Nederlandse sporters het moeilijk hebben als het gaat om de sponsoring rond te krijgen. Dat terwijl bijvoorbeeld Amerikaanse of Duitse en Franse sporters met gemak financieel door het zakenleven in eigen land gesteund worden. Zo niet in Nederland. Als het al gebeurd is het zeldzaam en mondjesmaat of van een laag financieel niveau. Een enkele keer lukt het een wielerploeg zoals Peter post ook met zijn Panasonic ploeg (via de NL importeur), maar voor de rest blijft het kwakkelen. Ik moest daar afgelopen weekend weer even kort aan denken toen ik naar de Formule 1 in Bachrein zat te kijken. Op dit moment hebben we daar Max Verstappen rijden in een Torro Roos met een contract bij het internationale topteam RedBull. Maar Nederlandse talenten moesten het de laatste jaren doen met fooien en waren veroordeeld tot de achterhoede van deze autosport. Verbazing daarom toen ik op de BBC een interview zag met huidige teamdirecteur Claire Williams van het Williams F1 team. Ze droeg een mooi wit shirt met daarop prominent de merknaam van deodorant Rexona. Toevallig een merk van het Hollandse Unilever. Verder is prominent op de overalls en wagens van Massa en Bottas de naam en logo van “Randstad” (u weet wel, de Hollandse uitzendgigant) te zien. Kost een paar centen, maar dan heb je ook wat. Wat mij wel bevreemd is waarom dergelijke bedrijven zich nooit ontfermt hebben over Nederlandse coureurs. Ok, ooit wist Jos Verstappen in zijn tijd nog een bescheiden bedragje los te peuteren bij “Phillips Car Stereo” en reed Jan lammers rond met “Samsom Shag” op zijn wagen omdat de toenmalige directeur marketing van Van Nelle een zwak had voor deze rijder, maar daar is het dan ook bij gebleven. McGregor van Marcel Boekhoorn, stopte schoonzoon Gido van de Garde wat toe, maar voor de rest zie ik het ontbreken van Nederlandse sponsoring bij onze sporters vooral als ontbrekend chauvinisme. Want we hebben kwaliteit genoeg aan diverse rijders in Nederland, maar het Nederlandse bedrijfsleven ziet er geen kennelijk te weinig heil in. Had toch bijvoorbeeld leuk geweest een F1 team in Heineken groene wagens met rode ster voorop of zo iets. Maar helaas, het zit er tot nu toe niet in. Gelukkig komt er af en toe een absoluut toptalent zoals Max Verstappen bovendrijven die bij een absoluut topteam een meerjarig contract heeft gekregen. Hebben we toch wat om trots op te zijn. Zo en nu nog even de Renault folders in de papierbak gooien.