zaterdag 20 december 2014

Boem is ho !!!



Ook voor mij dus. In de afgelopen tien jaar heb ik al veel kwalificaties gehoord als men het over mij had. “Veelvraat” “Alleskunner” “Zwaargewicht” “Nachtbraker” “Perfectionist” enz… enz…  Maar al die mentale inspanningen hebben uiteindelijk toch zijn tol geëist. Op 24 september jl. kreeg ik al een stevige waarschuwing. Een plots op hol geslagen hart en een middagje ziekenhuis. Maar volgens de specialist was dat een incidentje, dus daarna weer druk verder met al het werk in mijn hoofd. Dacht dat mij niks kon raken. Ziek zijn is voor watjes en niet voor reuzen zoals ik die voor alles wel een oplossing heeft en op iedere hulpvraag inging. Bestuursfunctie hier, vergaderingetje daar en ’s avonds na twaalven nog even lekker doorhalen achter de computer. Niks was te gek. Ook in de weekenden was ik lekker in de weer dacht ik. Als mijn vrouw vroeg of ik mee ging wandelen of fietsen, was het antwoord standaard NEEN. Want ik moest nog wat schrijven of bijwerken op een website of stukken lezen. Rustpunten waren zeldzaam en ook mijn verlofdagen werden niet opgemaakt, want waarom zou ik. Nou, dat werd op 4 december jl. even fors duidelijk. Op weg naar huis vanuit mijn werk zei mijn lichaam BOEM. Overslaand hart en paniek. “Wat zullen we nou hebben?” dacht ik. In de avond zakte het iets en deed ik nog doodleuk twee vergaderingen, maar ‘s nachts in bed was het goed mis. Op vrijdag naar de huisarts. Iets verhoging en een plotse hoge bloedruk. Misschien toch een latend griepje? Ik wist het niet. Ook het weekend was een crime, dus de dinsdag daarop weer naar het ziekenhuis. Letterlijk doorgezaagd. Bloed, urine, schildklier, hart, onderzoek op ontstekingswaardes. Niets, maar dan ook niets te vinden. Alle waardes top, alleen voelde ik me zwaar klote en slapen zat er even niet in. Signalen genoeg overigens. Rillingen zonder koorts, angst- en paniekbuien, noem maar op. Totdat ik na weer een slechte nacht vorige week, door mijn vrouw gewezen werd op een speciale website waar eigenlijk stond opgesomd wat bijna identiek in mijn geval aan de orde was. Conclusie: Symptomen van klassiek overspannen zijn of beginnende Burn-Out !!! John was mentaal dus tegen een virtuele muur aangelopen en mijn lichaam zei: “Boem is ho!!!” 

Dat was een eye-opener waar ik nooit van zou hebben gedacht dat het mij zou overkomen, maar het is toch gebeurd. Het jarenlang mentaal op mijn tenen lopen eist dus gewoon zijn tol. Met die diagnose werd er afgelopen week gelijk door mij maatregelen genomen. Ik heb direct een paar zaken gestopt zoals een bestuursfunctie en andere zaken die mij kennelijk mentaal belasten. Ook zal ik de komende maanden mijn leefstijl aan moeten passen. Belangrijkste is rust, rust en rust in mijn hoofd. Een ander belangrijk punt: stoppen met nachtbraken. Als ik s’ avonds slaap krijg, dan moet ik gaan slapen, dus voor twaalven mijn nest in. En zo zullen er nog een aantal zaken zijn die ik anders ga aanpakken. Dus niet alles meer naar me toe trekken, maar zaken ook aan anderen laten, want dat blijkt prima te kunnen. Zaken lopen ook door als ik mij er niet mee bemoei. Ik heb dus wat te doen de komende tijd. Inmiddels heb ik samen met mijn huisarts de lijnen uitgezet en is de bloeddruk weer onder controle. Klein positief puntje aan het verhaal: doordat ik de eerste weken van pure onzekerheid geen hap door mijn keel kon krijgen, ben ik negen kilo afgevallen. Een gelukje bij een ongeluk zo te zeggen. Maar goed, ik ga de komende tijd werken aan herstel en ben dankbaar voor alle steun die ik om mij heen krijg. Op mijn werk, thuis en bij vrienden en bekenden. Er is dus iets om naar uit te kijken in 2015 en ik hoop dat ik hier sterker en weer iets wijzer uit zal komen. Ik schrijf dit ook op voor iedereen die zoals ik bezig zijn. Neem alsjeblief op tijd je rust en denk goed om je gezondheid, want voor je het weet loop je tegen dezelfde virtuele muur als ik. 

Fijne feestdagen aan iedereen en een voorspoedig en vooral gezond 2015.

zondag 19 oktober 2014

Het zou normaal moeten zijn…..!



Heeft u dat ook wel eens. Dat je een bekende ziet tussen het winkelend publiek, of zo maar langs rijdend in de straat en dat die persoon dan zichtbaar moeite doet om je niet te groeten? Het is mij opgevallen dat dit fenomeen toch vaker voorkomt dan je denkt. Niet alleen bij mij, maar ook op een verjaardag hoor je wel eens een verhaal van iemand die vertelt dat die verbaasd dat men genegeerd werd, terwijl duidelijk een waarneming van herkenbaarheid werd gezien. Vreemd fenomeen toch. Maar niet alleen het voorgaande verhaal komt voor, maar er zijn ook mensen die als de pet verkeerd staat doodgewoon niet reageren als iemand “goedemorgen” of goedemiddag” zegt. Soms komt het voor dat men in gedachte met heel andere dingen bezig is, maar een enkele keer is het toch echt een vorm van onaangepast gedrag. Beetje tegen het onbeschofte aan. Kan te maken hebben met de individualisering van de maatschappij. Misschien ook door een gebrek aan opvoeding. (“Zijn vader was ook een hork”) Of gewoon een persoonlijkheidsstoornis. Maar ik blijf het boeiend vinden om soms te zien. Zelf groet ik altijd. Zelfs naar mensen aan wie ik een gegronde hekel heb. Ik denk dat het namelijk een normale omgangsvorm is om op zijn minst iemand te begroeten en niet te negeren. Je hoeft er echt niet mee in gesprek als je geen zin hebt, maar even “hé hallo” zeggen, of op zijn Westlands “Moguhh” doet echt geen pijn. Kijk, als je als een arrogant persoon geboren bent, dan kan het weerzinwekkend zijn om vriendelijkheid te tonen. Maar in een normale omgeving zou begroeten de norm moeten zijn. Verbaasd? Let er maar eens op de komende tijd. Misschien dat je zo’n situatie dan vaker herkend.

zondag 21 september 2014

Het dringt nog niet echt door



Althans, dat is wat ik om me heen zie. Terwijl er aan alle kanten bedreigingen op ons afkomen, blijven Nederlanders een soort van naïeve onschuld te hebben als het over de wereld om ons heen gaat. Onwetend van wat er kan gebeuren en met een uitermate halsstarrige NIMBY (Not In My Back Yard) houding. Of het nu de problemen in de Schilderswijk in Den Haag zijn, de spanningen in Oost-Oekraïne of de Ebola epidemie die inmiddels aan de grenzen van Europa klopt. Het doet het merendeel van de Nederlanders niet zo veel. Ja, er is wel het nodige gemor vanwege de zoveelste roversactie van het kabinet op onze ouden van dagen, maar in essentie denkt het merendeel dat al die zware onweersbuien wel weer over trekken. Verbazingwekkend eigenlijk als je het zo beziet. Waar zou dat nu toch vandaan komen? Ik bedoel, er is zat gebeurt in het verleden waarbij ons land niet echt gespaard bleef. Maar om daar nu een collectief geheugen in te ontwaren, nee. Het is een soort van gelatenheid die natuurlijk gevaarlijk genoeg is op zichzelf. Want buiten het feit dat een enkeling, zoals ik, hier gewag van maken, is dit soort gedrag ook opgevallen door lieden die het minder goed voor hebben met ons land. Vanwege slappe wetgeving, zwakke over het algemeen lid van D66 zijnde rechters en een uitgekleed defensie- en politieapparaat, wordt het extremisten en mogelijke terroristen wel heel gemakkelijk gemaakt onze maatschappij te ontwrichten.  En haal het niet in je paasei om daarover te zeggen wat je denkt, want voor je het weet ben je een xenofoob of wordt je als een discriminerend minderwaardig persoon in de hoek gezet door de politiek correcte elite. Deze morele maffia, onder leiding van Alexander Pechthold en Mark Rutte, steken liever hun kop in het zand, dan stevig op te treden en ook daadwerkelijk het volk van Nederland te vertegenwoordigen. Dat gaat een keer fout natuurlijk. En als dat dan gebeurt, waar ik overigens niet op hoop, dan hebben ze het weer niet geweten en zijn ze verbijsterd, verbaasd, verslagen. Let maar eens op. Het is de tekenend dat bij ons landbestuur alle zaken die belangrijk zijn, niet echt doordringen.