zondag 15 maart 2015

Instekers



Nee geen “instinkers”, alhoewel je je soms af vraagt wat sommige bedrijven bezielt als je de hoeveelheden ziet. Ik heb het over reclamefolders die zijn ingestoken in bladen en kranten. Bijna iedere week dezelfde, soms zijn het er meer. Maar het is irritant als ze midden in een weekblad of krant zitten. Want al lezend vallen die folders er altijd uit op de meest onverwachte momenten. Het lijkt me moeilijk te meten wat nou precies de effectiviteit is van deze vorm van reclamemaken. Immers, alles wordt steeds digitaler en als je naast die pop-ups nu ook al wordt bestookt met papieren versies, dan denk ik dat veel van die folders direct in de papierbak verdwijnen. Vraag is of de producent er ook zo over denkt. De kans dat je met een schot hagel iets raakt is nu eenmaal groter dan dat je met een enkele kogel schiet. Dus dat zal de filosofie wel zijn achter deze vorm van reclamemaken. Maar het neemt niet weg dat er een mate van irritatie in zit als er weer zo’n ongevraagde folder uit je tijdschrift valt terwijl je net lekker aan het lezen bent. Duidelijker zijn de in plastic voorverpakte stapel folders die ook iedere week in de je brievenbus wordt gepropt. Dat is simpel het plasticje er af trekken en de rest gelijk in de papierbak gooien. Ruimt lekker op, de recycle industrie is er blij mee, maar of het allemaal veel nut heeft, vraag ik me wel af.

dinsdag 3 maart 2015

Een nieuwe fase



Sinds de laatste blog van 11 januari jl. bleek dat de achtbaan waar ik sinds begin december vorig jaar terecht was gekomen, nog niet ten einde is. Eind januari kreeg ik namelijk nog een nieuw fenomeen voorgeschoteld: niergruis/steentjes. Wowww. Dat was een onverwachte en pijnlijke ervaring. Wel weer logisch achteraf, want ik had rigoureus mijn hele eet- en drinkgedrag gewijzigd waardoor de zuurgraad in mijn lichaam ook wijzigde en mijn nieren daardoor een optater kregen. Achteraf (maar dat is altijd lekker dat achteraf constateren) had ik natuurlijk een paar zaken rustig moeten afbouwen. Maar ja, dat wist ik pas toen de effecten van de cold-turkey duidelijk werden. Inmiddels is er al wel de nodige regelmaat gekomen in de dagindeling, dus dat gaat al wat beter. Maar dat je niet even een twee drie klaar bent, is mij inmiddels wel duidelijk geworden. Nog steeds moet ik mij regelmatig zelf tot rust manen en dat is gewoon wennen. Ook het fenomeen “opvliegers”was nieuw voor mij. Maar ook weer verklaarbaar, want ook je hormonenhuishouding gaat met al die veranderingen en als gevolg van stress op zijn kop. Inmiddels ben ik ook min of meer naar een stabiel gewicht gekomen van ca. 110 kilo gegaan. Dat betekende dat er een deel van mij garderobe verplaatst is naar het goede doel en moet ik binnenkort wat andere kleren gaan kopen. Afgelopen weekend heb ik samen met Vera nog wat foto’s van vorig jaar zitten kijken en moest ik met schaamrood op de kaken bekennen dat ik behoorlijk op de verkeerde weg was. Ik zie mezelf nu met heel andere ogen als destijds. Eigenlijk wilde ik de realiteit, van het zijn van een opgeblazen kikker, niet inzien. Zo blijken er nog de nodige positieve kanten aan deze situatie te zitten. Inmiddels ben ik zelfs aan het bewegen. Het moet niet gekker worden. Naast het wandelen, ook al weer een beetje gefietst en zelfs al een paar keer weer zwemmen. Dat was in jaren niet gebeurd. Kortom, het is een lange weg, maar ook een waarvan velen zeggen dat je er sterker uit zal komen. Daar vertrouw ik in ieder geval op. Wordt vervolgd.