Elf jaar geleden al wel klaar mee !

Want het is deze week wel allemaal positief die terugblik op het Koninginneschap van Beatrix, maar veel daarvan is geïndoctrineerde blijdschap. Ik kan me herinneren dat je als kind alleen maar blijde boodschappen over de Koningin te horen kreeg. Natuurlijk was er ook veel om als kind blij over te zijn. Je kreeg een dag vrij van school als 30 april in de week viel en er waren veel leuke spellen op de sportparken en natuurlijk de vrijmarkt in de steden. Kortom, een blijde boodschap in een geweldige vorm verpakt. De EO kan er alleen maar jaloers op zijn. Maar staatshoofd zijn vergt meer dan alleen maar wuiven op Koninginnedag en vriendelijk lachen onder het koekhappen. Hoewel we een parlementaire democratie zijn heeft de kroon nog wel een functie in het geheel. Dat daar dus vaak politiek en bestuurlijk inzicht bij komt kijken, is niet meer dan logisch. Ook moet het staatshoofd in staat zijn vanuit die functie onafhankelijk en objectief te handelen. Het Koningshuis beschouwend, heeft Beatrix daar volledig gefaald. Haar moeder Juliana was een vorst vanuit de naïviteit, iets waarvan haar man uiteraard handig gebruik maakte. U kent de schandalen van corruptie, veelwijverij en buitenechtelijke kinderen. Maar je kon Juliana geen politiek stempel opdrukken. Iedereen voelde zich wel op één of andere manier vertegenwoordigd. Hoe anders zou dat gaan bij Beatrix. Zij was niet van het volk maar stond ver boven het volk op een negatieve wijze. Stijf, protocollair, formeel, kortom vervelend. Van een afstand was dat de eerste twintig jaar van haar regeerperiode wel voelbaar, maar nog niet echt zichtbaar. Dat veranderde in de woelige jaren 2001 en 2002. Na de aanslag op de Twintowers werd ook Nederland wakker. In de jaren negentig had VVD-er Bolkenstein wel een voorzichtige poging gedaan de multiculturele bende in ons land aan de kaak te stellen, maar na zijn vaandelvlucht naar Europa in 1998, duurde het tot die beruchte aanslag in New-York voordat de politiek weer bereid was de feiten onder ogen te zien. Feiten die Beatrix onwelgevallig waren en godbetert het, duidelijk verwoord werden door een kale homofiele professor uit Rotterdam die ook nog eens niet zoveel met de monarchie had. Die onwelgevalligheid kwam pas goed aan het daglicht nadat Pim Fortuyn werd vermoord op 6 mei 2002. Natuurlijk zijn er meer Nederlanders die de laffe politieke moord toejuichte. Maar de reactie van Beatrix op de tweede politieke moord in Nederland, was ronduit stuitend. Ze hield namelijk de kaken stijf op elkaar en in de wandelgangen van politiek Den Haag hoor je nu nog de geruchten dat Beatrix hoogstpersoonlijk de passage over de moord dat jaar uit de troonrede liet schrappen. Weg objectiviteit, weg onafhankelijkheid. Beatrix had partij gekozen. Iets wat ze in 2006 nog een keer zou doen. Na de moord op Theo van Gogh bezocht ze een Islamitisch theehuis, het zoontje en de familie van Van Gogh compleet negerend. Neem daar nog eens de uitgesproken pro-multiculti kersttoespraken bij en je hebt het beeld van een vorst die slechts sympathiseert met een deel van het volk. Ik was er dus elf jaar geleden al wel klaar mee en ben er eigenlijk naar deze abdicatie toe alleen maar in gesterkt dat zij in ieder geval niet mijn koningin was. Ik heb de hoop dat Willem-Alexander beter in de samenleving staat en oog heeft voor alle lagen en stromingen. Hij krijgt van mij het voordeel van de twijfel omdat wat ik tot nu toe heb gezien een stuk beter oogt dan de stijl van zijn moeder. Laten we het er maar op houden dat hij meer genen van zijn vader heeft geërfd dan van Beatrix. We gaan het allemaal volgende komende jaren.

Update !

Knettergek wordt je ervan soms. Of het nu op je PC, Lap-top, tablet of smartphone is, je wordt wekelijks, zo niet dagelijks, lastig gevallen met zogenaamde “ updates”. Alsof er om de week iets wezenlijk moet veranderen aan een applicatie oftewel een “app” of aan je besturingssysteem. Hinderlijk ook dat de programmeurs je soms ook geen keus laten. Je wordt min of meer gedwongen de update ter stond uit te voeren onder dreiging van het grootste onheil voor je systeem. Meermalen moet je het systeem dan ook nog eens opnieuw opstarten. Lekker als je midden in een presentatie zit of veel programma’s open hebt staan vanwege je werk. Neem dan ook de updates van je virusscanner en je firewall er bij en als je niet oppast ben je 20% van je tijd kwijt aan dit soort ongein. Alsof je dagelijks met je auto langs de garage moet om iedere keer weer opnieuw een ander knopje te laten monteren of een boutje te vervangen. Dan was de digitale wereld een jaar of 15 geleden toch een stuk simpeler en aangenamer. Goed, je kon niet zoveel dingen als nu, maar als je één keer in het jaar of om het jaar een nieuw besturingssysteem had, was het veel. Kortom, stop er een keer mee met al die updates, patches en ander shit en laat ons gewoon doorwerken of hobbyen met onze digitale speeltjes zonder ons steeds lastig te vallen op die momenten waarop het absoluut niet uit komt.

Op verzoek: Blog Interbellum mei 2012

Ik ben er de laatste tijd een paar keer aan herinnerd. Ik bedoel de blog die ik in mei 2012 schreef over de situatie in europa op financieel en maatschappelijke gebied. Daarom herhaal ik hem nog een keer hier op de nieuwe omgeving, want volgens mij is de tekst van een klein jaar geleden nog gruwelijk actueel:

12 mei 2012
Een nieuw Interbellum!

Lastig woord wat niet meer betekent dan de tijd “tussen oorlogen” in. In 1945 eindigde de tweede wereldoorlog die een vernietigende uitkomst heeft gehad op de verhoudingen in de wereld, maar vooral in Europa. Begonnen vanuit de eeuwige strijd tussen Duitsland en Frankrijk, maar vooral aangewakkerd door diepe economische crisis en Babylonische interpretaties van hoe daar uit komen. Ziedaar de opkomende vergelijking met de huidige tijd. Europa is niet meer in opbouw, zoals na de oorlog het geval was. Na de tachtiger jaren was het eigenlijk alleen nog maar uitbouwen van de verworven rijkdom en vrijheid. Veel staten in Europa werden met het economisch succes verblind in een euforie dat alles mogelijk was, zolang je maar samenwerkte. Eén gebied, één munt en één doel. Dat zou moeten leiden naar nog meer welvaart en betere omstandigheden. Idyllisch, blijkt nu. Want Europa is helemaal niet opgebouwd uit één volk met dezelfde belangen en doelstellingen. Europa is ook niet één gebied waar we dezelfde taal spreken, laat staan begrijpen wat we nu tegen elkaar zeggen. Er is vaak gewezen naar Amerika als voorbeeld. Maar ja, daar sprak iedereen Engels en had men de moeite genomen lering te trekken uit de burgeroorlog. Dat gaat niet op voor Europa. Als je één munt nastreeft met één centrale bank en eenduidige begrotingsregels, dan is het enige wat rest dat iedereen zich aan die regels houdt. Dat is dus al jaren niet zo. Daar waar men het wel deed, moet men nu bloeden voor die landen die het nu juist niet deden. Met als gevolg een nu steeds dieper wordende economische crisis die zijn weerslag begint te krijgen in de laagste regionen, namelijk de gezinnen, in Europa. Mensen gaan, door uit blinde paniek besloten bezuinigingen van regeringen, grote stappen terug zetten. Groepen die het altijd goed hadden omdat ze simpelweg door hard te werken konden terugvallen op financiële zekerheid, raken die nu in rap tempo kwijt. Het gevolg hiervan is dat deze groepen in steeds meer landen van Europa onzeker worden en gaan muiten. Dat zal eerst gebeuren via verkiezingen met verbazende uitslagen zoals in Griekenland en Frankrijk. Als er dan niets verbeterd zal daarna het daarna op steeds grotere schaal tussen landen gaan wringen. De Europese unie komt op losse schroeven, de muntunie verdwijnt. De verschillen tussen opvattingen worden groter en uiteindelijk zullen bevolkingsgroepen financieel en economisch dermate met de rug tegen de muur staan dat er nog maar één optie rest: Het grijpen naar de wapens ! Ja, een zwartgallig scenario, ik weet het. En natuurlijk hoop ik dat met de lessen uit het vorige interbellum men voldoende schrik heeft om niet dezelfde fouten te maken als een kleine tachtig jaar geleden. Maar de signalen zijn niet optimistisch, zelfs in Nederland niet waar door het zogenaamde Lenteakkoord (hoe kan je überhaupt zo’n naam verzinnen) van de Kunduzcoalitie, de werkenden keihard zullen worden gepakt om de dure speeltjes van met hun hoofd in de wolken lopende politici en NGO’s te blijven financieren. Ook voor Nederland zal 12 september a.s. gelden als een lakmoesproef als de mensen in de straat eenmaal doorhebben dat hun zekerheden worden weggeslagen. Kortom, het worden spannende jaren in Europa. Geniet nog van vakanties in die mooie Europese landen zolang het nog kan. Want als de vlam weer in de pan slaat, is het gelijk afgelopen met de eenheid en vrijheid van Europa. Dan zal ook duidelijk zijn of we nu in een tweede interbellum leven.