Ook voor mij dus. In de afgelopen tien jaar heb ik al veel
kwalificaties gehoord als men het over mij had. “Veelvraat” “Alleskunner” “Zwaargewicht”
“Nachtbraker” “Perfectionist” enz… enz… Maar al die mentale inspanningen hebben
uiteindelijk toch zijn tol geëist. Op 24 september jl. kreeg ik al een stevige
waarschuwing. Een plots op hol geslagen hart en een middagje ziekenhuis. Maar
volgens de specialist was dat een incidentje, dus daarna weer druk verder met
al het werk in mijn hoofd. Dacht dat mij niks kon raken. Ziek zijn is voor
watjes en niet voor reuzen zoals ik die voor alles wel een oplossing heeft en
op iedere hulpvraag inging. Bestuursfunctie hier, vergaderingetje daar en ’s
avonds na twaalven nog even lekker doorhalen achter de computer. Niks was te
gek. Ook in de weekenden was ik lekker in de weer dacht ik. Als mijn vrouw
vroeg of ik mee ging wandelen of fietsen, was het antwoord standaard NEEN. Want
ik moest nog wat schrijven of bijwerken op een website of stukken lezen.
Rustpunten waren zeldzaam en ook mijn verlofdagen werden niet opgemaakt, want
waarom zou ik. Nou, dat werd op 4 december jl. even fors duidelijk. Op weg naar
huis vanuit mijn werk zei mijn lichaam BOEM. Overslaand hart en paniek. “Wat
zullen we nou hebben?” dacht ik. In de avond zakte het iets en deed ik nog
doodleuk twee vergaderingen, maar ‘s nachts in bed was het goed mis. Op vrijdag
naar de huisarts. Iets verhoging en een plotse hoge bloedruk. Misschien toch
een latend griepje? Ik wist het niet. Ook het weekend was een crime, dus de
dinsdag daarop weer naar het ziekenhuis. Letterlijk doorgezaagd. Bloed, urine,
schildklier, hart, onderzoek op ontstekingswaardes. Niets, maar dan ook niets
te vinden. Alle waardes top, alleen voelde ik me zwaar klote en slapen zat er
even niet in. Signalen genoeg overigens. Rillingen zonder koorts, angst- en
paniekbuien, noem maar op. Totdat ik na weer een slechte nacht vorige week,
door mijn vrouw gewezen werd op een speciale website waar eigenlijk stond opgesomd
wat bijna identiek in mijn geval aan de orde was. Conclusie: Symptomen van klassiek overspannen zijn of beginnende Burn-Out
!!! John was mentaal dus tegen een virtuele muur aangelopen en mijn lichaam
zei: “Boem is ho!!!”
Dat was een eye-opener waar ik nooit van zou hebben
gedacht dat het mij zou overkomen, maar het is toch gebeurd. Het jarenlang mentaal op mijn tenen lopen eist dus gewoon zijn tol. Met die diagnose werd
er afgelopen week gelijk door mij maatregelen genomen. Ik heb direct een paar
zaken gestopt zoals een bestuursfunctie en andere zaken die mij kennelijk
mentaal belasten. Ook zal ik de komende maanden mijn leefstijl aan moeten
passen. Belangrijkste is rust, rust en rust in mijn hoofd. Een ander belangrijk
punt: stoppen met nachtbraken. Als ik s’ avonds slaap krijg, dan moet ik gaan
slapen, dus voor twaalven mijn nest in. En zo zullen er nog een aantal zaken
zijn die ik anders ga aanpakken. Dus niet alles meer naar me toe trekken, maar
zaken ook aan anderen laten, want dat blijkt prima te kunnen. Zaken lopen ook
door als ik mij er niet mee bemoei. Ik heb dus wat te doen de komende tijd. Inmiddels
heb ik samen met mijn huisarts de lijnen uitgezet en is de bloeddruk weer onder
controle. Klein positief puntje aan het verhaal: doordat ik de eerste weken van
pure onzekerheid geen hap door mijn keel kon krijgen, ben ik negen kilo
afgevallen. Een gelukje bij een ongeluk zo te zeggen. Maar goed, ik ga de
komende tijd werken aan herstel en ben dankbaar voor alle steun die ik om mij heen
krijg. Op mijn werk, thuis en bij vrienden en bekenden. Er is dus iets om naar
uit te kijken in 2015 en ik hoop dat ik hier sterker en weer iets wijzer uit
zal komen. Ik schrijf dit ook op voor iedereen die zoals ik bezig zijn. Neem alsjeblief
op tijd je rust en denk goed om je gezondheid, want voor je het weet loop je
tegen dezelfde virtuele muur als ik.
