Wie had dat gedacht in 1977, toen ik op 14 jarige leeftijd me compleet te pletter reed op de oude brommer van mijn zus boven op een auto. Gebroken rechter bovenbeen, linker knieschijf, vleeswond in het linkeronderbeen en met mijn kop in een gelaagde voorruit, waarbij een deel van het aangezicht rond mijn linkeroog was beschadigd en een pees doorgesneden. Het gebeurde op 6 juli van dat jaar, een mooie zwoele zomeravond op het terrein van Veiling-Noord in Poeldijk, waar we met vriendjes en oude brommers aan het scheuren waren. Een gebeurtenis die als een komeetinslag mijn baan in het leven veranderde. Ongevraagd dus maar met verstrekkende gevolgen. Ik denk wel eens wat er van mij geworden zou zijn als dat ongeval niet had plaatsgevonden. Wellicht een braaf jochie wat zijn LTS-opleiding metselen/betegelen had afgerond en dan keurig het leven in zou rollen. Nu was het allemaal anders. Eerst twee weken balanceren op het randje van leven en dood. Daarna een lang revalidatieproces. Opstandigheid en woede in de zin van “waarom ik?”, die weer leidde tot een vroegtijdig vertrek van school, want onhandelbaar. Op 15 jarige leeftijd mijn eerste vaste baan in de tuinbouw bij mijn zwager en uiteraard afgekeurd voor militaire dienst omdat mijn benen niet helemaal goed uit de strijd waren gekomen. Nu terugkijkend op mijn verjaardag, denk ik dat alle pijn en moeite wel zin hebben gehad. Ik ben door het ongeluk veranderd van een rustig nieuwsgierig jochie in een strijdbaar mens met een meer dan gemiddeld rechtvaardigheidsgevoel. Dat heeft me gebracht tot wat ik nu ben en een aantal mensen hebben daar wel eens kennis mee gemaakt. In positieve of negatieve zin, maar altijd integer. In die zin kijk ik wel met tevredenheid terug op de 50 jaar die achter me ligt. De jaren hebben me al veel geleerd en ik bemerk dat ik nog dagelijks aan het leren ben. Door verassende en onverwachte zaken, maar ook door gedrag van mensen om je heen. Waarvan je bijvoorbeeld nooit gedacht had dat je daar steun aan zou kunnen hebben, of die je uiteindelijk absoluut niet steunen om onduidelijke redenen of uit angst (waarvoor?). Maar desalniettemin zorgt de leeftijd van 50 jaar er voor dat je weer een stuk genuanceerder naar die dingen kunt kijken. Voordeel blijft dat gekke geheugen van mij. Ik vergeet namelijk niks. Ik kan me vaak jaren en jaren later nog zeer helder herinneren hoe mensen zijn, hoe ik door die mensen bejegend ben en wat hun drijfveren zijn geweest en of ik daar positief of negatief over ben. Ook voor de komende jaren die ik nog mag hopen te maken, ben ik positief gestemd. Het mooie van ouder worden (waar ik vroeger wel tegen op zag) is dat je onafhankelijker wordt in je denken en doen. Althans. Ik ervaar dat zo. Ervaring, levenslessen, herinneringen. Het helpt je bij het relativeren bij de problemen van alle dag. Dat maakt het tot een mooi jubileum. Het jubileum van het leven die altijd gevierd wordt als je een halve eeuw er op het zitten. (P.S. die mosterd heb ik 35 jaar geleden al gevonden)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten