Elf jaar geleden al wel klaar mee !

Want het is deze week wel allemaal positief die terugblik op het Koninginneschap van Beatrix, maar veel daarvan is geïndoctrineerde blijdschap. Ik kan me herinneren dat je als kind alleen maar blijde boodschappen over de Koningin te horen kreeg. Natuurlijk was er ook veel om als kind blij over te zijn. Je kreeg een dag vrij van school als 30 april in de week viel en er waren veel leuke spellen op de sportparken en natuurlijk de vrijmarkt in de steden. Kortom, een blijde boodschap in een geweldige vorm verpakt. De EO kan er alleen maar jaloers op zijn. Maar staatshoofd zijn vergt meer dan alleen maar wuiven op Koninginnedag en vriendelijk lachen onder het koekhappen. Hoewel we een parlementaire democratie zijn heeft de kroon nog wel een functie in het geheel. Dat daar dus vaak politiek en bestuurlijk inzicht bij komt kijken, is niet meer dan logisch. Ook moet het staatshoofd in staat zijn vanuit die functie onafhankelijk en objectief te handelen. Het Koningshuis beschouwend, heeft Beatrix daar volledig gefaald. Haar moeder Juliana was een vorst vanuit de naïviteit, iets waarvan haar man uiteraard handig gebruik maakte. U kent de schandalen van corruptie, veelwijverij en buitenechtelijke kinderen. Maar je kon Juliana geen politiek stempel opdrukken. Iedereen voelde zich wel op één of andere manier vertegenwoordigd. Hoe anders zou dat gaan bij Beatrix. Zij was niet van het volk maar stond ver boven het volk op een negatieve wijze. Stijf, protocollair, formeel, kortom vervelend. Van een afstand was dat de eerste twintig jaar van haar regeerperiode wel voelbaar, maar nog niet echt zichtbaar. Dat veranderde in de woelige jaren 2001 en 2002. Na de aanslag op de Twintowers werd ook Nederland wakker. In de jaren negentig had VVD-er Bolkenstein wel een voorzichtige poging gedaan de multiculturele bende in ons land aan de kaak te stellen, maar na zijn vaandelvlucht naar Europa in 1998, duurde het tot die beruchte aanslag in New-York voordat de politiek weer bereid was de feiten onder ogen te zien. Feiten die Beatrix onwelgevallig waren en godbetert het, duidelijk verwoord werden door een kale homofiele professor uit Rotterdam die ook nog eens niet zoveel met de monarchie had. Die onwelgevalligheid kwam pas goed aan het daglicht nadat Pim Fortuyn werd vermoord op 6 mei 2002. Natuurlijk zijn er meer Nederlanders die de laffe politieke moord toejuichte. Maar de reactie van Beatrix op de tweede politieke moord in Nederland, was ronduit stuitend. Ze hield namelijk de kaken stijf op elkaar en in de wandelgangen van politiek Den Haag hoor je nu nog de geruchten dat Beatrix hoogstpersoonlijk de passage over de moord dat jaar uit de troonrede liet schrappen. Weg objectiviteit, weg onafhankelijkheid. Beatrix had partij gekozen. Iets wat ze in 2006 nog een keer zou doen. Na de moord op Theo van Gogh bezocht ze een Islamitisch theehuis, het zoontje en de familie van Van Gogh compleet negerend. Neem daar nog eens de uitgesproken pro-multiculti kersttoespraken bij en je hebt het beeld van een vorst die slechts sympathiseert met een deel van het volk. Ik was er dus elf jaar geleden al wel klaar mee en ben er eigenlijk naar deze abdicatie toe alleen maar in gesterkt dat zij in ieder geval niet mijn koningin was. Ik heb de hoop dat Willem-Alexander beter in de samenleving staat en oog heeft voor alle lagen en stromingen. Hij krijgt van mij het voordeel van de twijfel omdat wat ik tot nu toe heb gezien een stuk beter oogt dan de stijl van zijn moeder. Laten we het er maar op houden dat hij meer genen van zijn vader heeft geërfd dan van Beatrix. We gaan het allemaal volgende komende jaren.