Althans, dat is wat ik om me heen zie. Terwijl er aan alle
kanten bedreigingen op ons afkomen, blijven Nederlanders een soort van naïeve
onschuld te hebben als het over de wereld om ons heen gaat. Onwetend van wat er
kan gebeuren en met een uitermate halsstarrige NIMBY (Not In My Back Yard) houding.
Of het nu de problemen in de Schilderswijk in Den Haag zijn, de spanningen in
Oost-Oekraïne of de Ebola epidemie die inmiddels aan de grenzen van Europa
klopt. Het doet het merendeel van de Nederlanders niet zo veel. Ja, er is wel
het nodige gemor vanwege de zoveelste roversactie van het kabinet op onze ouden
van dagen, maar in essentie denkt het merendeel dat al die zware onweersbuien
wel weer over trekken. Verbazingwekkend eigenlijk als je het zo beziet. Waar
zou dat nu toch vandaan komen? Ik bedoel, er is zat gebeurt in het verleden
waarbij ons land niet echt gespaard bleef. Maar om daar nu een collectief
geheugen in te ontwaren, nee. Het is een soort van gelatenheid die natuurlijk
gevaarlijk genoeg is op zichzelf. Want buiten het feit dat een enkeling, zoals
ik, hier gewag van maken, is dit soort gedrag ook opgevallen door lieden die
het minder goed voor hebben met ons land. Vanwege slappe wetgeving, zwakke over
het algemeen lid van D66 zijnde rechters en een uitgekleed defensie- en politieapparaat,
wordt het extremisten en mogelijke terroristen wel heel gemakkelijk gemaakt onze
maatschappij te ontwrichten. En haal het
niet in je paasei om daarover te zeggen wat je denkt, want voor je het weet ben
je een xenofoob of wordt je als een discriminerend minderwaardig persoon in de
hoek gezet door de politiek correcte elite. Deze morele maffia, onder leiding
van Alexander Pechthold en Mark Rutte, steken liever hun kop in het zand, dan
stevig op te treden en ook daadwerkelijk het volk van Nederland te
vertegenwoordigen. Dat gaat een keer fout natuurlijk. En als dat dan gebeurt,
waar ik overigens niet op hoop, dan hebben ze het weer niet geweten en zijn ze
verbijsterd, verbaasd, verslagen. Let maar eens op. Het is de tekenend dat bij
ons landbestuur alle zaken die belangrijk zijn, niet echt doordringen.